…accept it!
Είμαι σίγουρη πως διστάζεις να ολοκληρώσεις εκείνη την σειρά που για κάποιο προοικονομικό λόγο είχα κατεβασμένη στο δικό μου laptop και επί 6 κύκλους καταφέραμε να δούμε μαζί κάθε βράδυ αγκαλιά. Αλλά αυτόν τον τελευταίο έπρεπε να τον αφήσουμε στην μέση, σωστά; Όπως στην μέση αφήσαμε χίλια δυο άλλα.
Το δείπνο στο ιταλικό εστιατόριο απέναντι από το σπίτι σου, το σαββατοκύριακο με το αυτοκίνητο, τους πρωινούς καφέδες με την μηχανή φίλτρου της μαμάς σου που σε έπεισα να φέρεις, τα ταξίδια, το bowling, την δεύτερη σειρά που καταστρώναμε να ξεκινήσουμε, τα μαθήματα braille που τώρα θα μαζέψω το κουράγιο μου και θα τα κάνω μόνη μου. Όλα τα αφήσαμε στην μέση για τον λόγο ότι μια μέρα τα πάντα μετουσιώνονται σε ένα τίποτα. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι. That’s life…
Αναγκάζω τον εαυτό μου να πετάξει στα σκουπίδια κάθε τι που ένιωσα. Όχι στην ανακύκλωση που μου έμαθες, στα κανονικά απορρίμματα που δεν ανακυκλώνονται γιατί τι το θέλω να νιώσω πάλι έτσι; Τι το θέλω να ονειρεύομαι και να ελπίζω; Κάποτε περηφανευόμουν για ένα ρητό που είχα εφεύρει. «Τα όνειρα είναι τσάμπα άλλα το θέμα είναι πόσο κοστίζουν όταν δεν πραγματοποιούνται». Έξω από τον χορό πολύ ωραία και φιλοσοφημένα και ιδεολογικά και φεμινιστικά και επαναστατικά τα λες. Σαν μπαίνεις στον χορό, ωστόσο, είναι μέχρι να χάσεις τα βήματα και να μην ξέρεις προς τα πού να κινήσεις.
Μαζεύεις, λοιπόν, τα πράγματα και γυρίζεις πάλι πίσω. Που θα σε δει ξανά η μάνα να κλαις σα μικρό μωρό και να μην έχεις ένα λογικό επιχείρημα. Εξαφανίζεις κάθε ιχνοστοιχείο ανάμνησης. Την μπλούζα από την Αμερική και την άλλη από το Άμστερνταμ, τα βιβλία που μου έκανες δώρο στην γιορτή μου. Θα τα έκαιγα, ξέρεις αλήθεια. Αλλά κάποτε θα μου περάσει και θα τα κοιτάζω και θα αφηγούμαι τον πόνο σαν μια μυθιστορηματική ιστορία. Πλάκα δεν έχει η ζωή; Σου τα χαρίζει όλα απλόχερα και υπέροχα για να στα στερήσει στο λεπτό. Σε ξεζουμίζει και σου λέει βγάλ’ τα πέρα τώρα αν τολμάς κι ύστερα σου λέει παίξ΄το ψαγμένη χολιγουντιανή και αφηγήσου ιστορίες για αγρίους. Αλλά να είσαι υποψιασμένος από εδώ και πέρα, ανθρωπάκο. Η καραμέλα, όπως κι αν την πιπιλήσεις, για πάντα δεν κρατάει.
Κι ύστερα έρχομαι στα συγκαλά μου και βλέπω τα αληθινά προβλήματα γύρω μου. Το πένθος, την αρρώστια, την απώλεια την οριστική. Αυτή που δεν έχει την ευκαιρία να τσεκάρεις στο messenger πριν πόσα λεπτά ήταν μέσα. Την απώλεια που καταριέσαι που δεν έκατσες λίγο παραπάνω μαζί του. Που δεν είπες μια κουβέντα επιπλέον. Κι είχα πει θα δίνω γιατί αξίζει να μην μετανιώνεις που δεν πρόλαβες. Μα εσύ μας έκοψες στην μέση, μάτια μου. Πάνω που θα κάναμε all in εσύ μηδένισες τα πάντα κι έμεινα να σιγουρεύομαι πως ήταν όλα μια κοροϊδία. Κάτι ξεχασμένα κενά που ήθελες να μπαλώσεις και μαζί με αυτά και λίγη γαρνιτούρα αγάπης. Έτσι είναι η ζωή.
Κι ύστερα είμαστε μόνο 23, σωστά; Τι είχαμε τι χάσαμε; Το δράμα που τόσο αντιπαθούσα το στρίμωξα όλο μαζί μονομιάς σε μια καθημερινότητα που είχα πλάσει να έχει και σένα μέσα αλλά αυτό ήταν το θέμα. Μια φορά είπαμε να το παίξουμε εγωιστές και την πατήσαμε. Που κατέληξε η κοινωνία. Να θεωρείται εγωισμός η ειλικρίνεια και το να ξέρεις τι πραγματικά θέλεις. Περίεργα πράγματα.
Πείθω το είναι μου και σχεδόν δεν θυμάμαι καν το όνομά σου. «Εγώ έχω ήδη πάει παρακάτω. Αυτό να κάνεις κι εσύ» από αυτό μόνο δεν μπορώ να πάω παρακάτω, από το δικό σου «παρακάτω». Τόσο απλά. Σε ζηλεύω. Ζηλεύω το παρακάτω σου. Θα γίνει και το δικό μου, ναι. Γιατί είμαι μόνο 23. Γιατί υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. Γιατί έκανα λάθος εκτίμηση. Γιατί… γιατί έτσι λέει η λογική, η πλειοψηφία, η εμπειρία. Όλα μαρτυρούν ότι θα ζήσω και χωρίς εσένα, μην στεναχωριέσαι και δίνουμε και αξία στο ανούσιο.
Και θα την δω και την ριμάδα την σειρά και θα την ολοκληρώσω χωρίς να σου κρατάω το χέρι. Εσύ πάω στοίχημα θα μείνεις στο επεισόδιο που μείναμε μαζί. Γιατί πήγες παρακάτω και δεν σου καίγεται και καρφί.
