"Σαν ταινία φαντασίας"
Η ταινία έχει αποφασιστεί ήδη από την προηγούμενη εβδομάδα σε κάποιον γρήγορο καφέ ή σε μια από αυτές τις συναντήσεις σε κάποιο σπίτι που ξεκινάνε με το αιώνιο ψέμα "έλα για έναν καφέ στο μπαλκόνι για μια ωρίτσα" και η ωρίτσα καταλήγει μια μέρα και καθόλου απίθανο και με διανυκτέρευση. Η μέρα για τον προγραμματισμένο σινεμαδάκο είναι στάνταρ, αυτή με την προσφορά φυσικά διότι για να υιοθετήσουμε και την τυπική έκφραση των μεγάλων " είναι δύσκολες οι εποχές". Δύσκολες ξεδύσκολες πως μπορεί να αντισταθεί κανείς στην αίγλη της μεγάλης οθόνης; (όχι πως ανιστέκεται στη μικρή οθόνη ή και στην φορητή αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία)
Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά. Αγαπητέ μπαμπά και μαμά και αγαπητέ μικρέ και μικρή (που τολμάς και έχεις ημερομηνία γέννησης 2007), είμαστε η γενιά που ναι, προλάβαμε και τον χωματοπόλεμο στην αλάνα και ναι, παίζαμε και εμείς need for speed στο playstation, αλλά ήμασταν και εκείνα τα παιδάκια με τα στρογγυλά σιδερένια γυαλιά που περιμέναμε τρία τέταρτα έξω από τον κινηματογράφο της γειτονιάς για να δούμε τον Harry Potter. Και όπως λέει και το άσμα "ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες". Έτσι οι κακές συνήθειες μας βρίσκουν ετοιμοπόλεμες Τετάρτη βράδυ, αντί να κλαμπάρουμε ασυστόλως ή αντί να κάνουμε την πτυχιακή μας (πτυχιακή;), να φοράμε το λαμπερό νερντουλίστικο χαμογελάκι μας και να ετοιμαζόμαστε για cinema.
Όπως είπα, το τελετουργικό έχει ξεκινήσει εδώ και μια εβδομάδα βεβαίως-βεβαίως. Ποια ταινία; Σίγουρα αυτή; Την θέλουν όλες της παρέας; Και να κλείσουμε εισητήρια από το internet και να διαλέξουμε και θέσεις και σίγουρα δεν θα δουλεύει καμία; και σίγουρα τα ακυρώνουμε όλα τα άλλα και ποια προβολή; Των 8 θα είναι σαν να πηγαίνουμε σε παιδικό. Των 11 θα μας πάρει ύπνος (νατα τα γηρατιά που πλησιάζουν). Όλα, όμως, έχουν μια άλλη αύρα, μια άλλη γοητεία. Όπως οταν ανοίγεις μια καινούργια συσκευασία και γεμίζουν τα ρουθούνια σου από αυτήν την μυρωδιά του καινούργιου, του ανέθικτου ή όταν βρίσκεις ένα παλιό βιβλίο στο υπόγειο του εξοχικού σου και οι σελίδες έχουν μυρωδιά από κάτι αρχαίο, κάτι παρελθοντικό, έτσι συγκινείσαι από την προσμονή του να μπεις στην μεγάλη σκοτεινή αίθουσα.
Κλασσικά καταφτάνουμε τελευταία στιγμή. Χωρίς να το σκεφτούμε το marketing έχει κάνει την δουλειά του και άρα οι μισές κατευθύνονται προς τον πάγκο με τα snacks. Οι άλλες μισές βγάζουν τα εισητήρια από το μηχάνημα και σε χρόνο ντε-τε είμαστε μπροστά στην κοπέλα που ελέγχει τα εισητήρια. "Στην αίθουσα 2" και πριν ολοκληρώσει η ευγενική κοπέλα έχουμε μπει στο ασανσερ. Δεύτερος έλεγχος λίγο πριν μπούμε στην αίθουσα από την κυρία με το κοντό μαλλί που μας έχει συνηθίσει πια.
Κατεβαίνουμε γρήγορα-γρήγορα τις σκάλες για να βρούμε τις θέσεις μας και με τον ίδιο πάντα θορυβώδη τρόπο κάνουμε αισθητή την παρουσία μας. Η μια θα κάτσει σταυροπόδι, η άλλη σαν τον Βούδα, η άλλη θα απλωθεί, η άλλη θα καθαρίσει βιαστικά τα γυαλιά της και να που μόλις τελείωσαν τα διαφημιστικά σποτάκια. "Σσσσ" θα ακουστεί κάποιος από το κοινό που μάταια θα επιχειρεί να επιβληθεί στον χαρακτηριστικό ήχο από τα σνακς και τα αναψυκτικά. Αχ κι αυτή η μυρωδιά από τα pop corn!
"Aρχίζει-αρχίζει !!!"
www.youtube.com/watch?v=_q_nUxyYGqk
Ρέα Μεγάλου
